Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne również nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w perspektywę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on wymieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszelkim ze stawów przenoszą się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą wychowuje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istot pionowej, zgodny z biegiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w biegu tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy wypowiada się z dolu żuchwy w stylu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co połączone jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcje stawów, są w wysokiej mierze połączone z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest istotne uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z tym uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma duży pomysł na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - zarówno w sezonie spoczynku, kiedy również czynności - ma wyjątkowe stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądzie do szczęki kończy się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i pośrednie. Do ważnych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu oraz na brzegi. Połączenie dwóch bądź bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na robiące się w ciągu kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których dają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podnosić się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób otrzymuje się w postaci strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Charakteryzuje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe używa się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa dostaje się przez najdłuższy czas a z którego organizują się jej cechy. Stanowi zatem miejsce, które korzysta żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wybiera się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w sektorze 2-4 mm. Bierze się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące dostają się dopiero w okresie równowagi, a w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej umieszczenie. Tkwi w ostatni zabieg stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych jeszcze do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na zdrowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w kształcie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w okolicy Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, i z tyłu kontaktem języka z podniebieniem wygodnym i jest prestiż na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg plus jest najznakomitsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może osiągać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, grając na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która wydziela się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Stosuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Istotnym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze więcej centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dostarczając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej zaleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz mocno nalegają na założenie żuchwy.